(1) Bogiem pomsty jest Pan, Boże pomsty, ukaż się!
(2) Powstań, Sędzio ziemi, Oddaj pysznym to, na co zasługują!
(3) Jak długo bezbożni, Panie, Jak długo bezbożni radować się będą?
(4) Z pianą na ustach mówią zuchwale, Przechwalają się wszyscy złoczyńcy.
(5) Lud twój, Panie, depczą, A dziedzictwo twoje gnębią.
(6) Zabijają wdowę i przybysza I mordują sieroty
(7) Mówiąc: Pan nie widzi tego. I nie zważa na to Bóg Jakuba.
(8) Zrozumcie, o nierozumni wśród ludu, A wy, głupcy, kiedyż zmądrzejecie?
(9) Czy Ten, który uczynił ucho, nie słyszy? Czy nie widzi Ten, kto ukształtował oko?
(10) Czy Ten, co wychowuje narody, nie karci; On, który uczy człowieka poznania?
(11) Pan zna myśli ludzi, Bo są marnością.
(12) Błogosławiony mąż, którego Ty wychowujesz, Panie, Którego uczysz zakonu swego,
(13) Aby mu dać odpocznienie po dniach niedoli, Aż wykopią dół bezbożnemu.
(14) Bo nie odrzuci Pan ludu swego, A dziedzictwa swego nie opuści,
(15) Gdyż prawo musi pozostać prawem I za nim opowiedzą się wszyscy prawego serca.
(16) Któż stanie przy mnie przeciwko złośnikom, Kto ujmie się za mną przeciwko złoczyńcom?
(17) Gdyby Pan nie był mi pomocą, Dawno leżałbym w krainie milczenia.
(18) Gdy pomyślałem: Chwieje się noga moja Łaska twoja, Panie, wsparła mnie.
(19) Pociechy twoje rozweselają duszę moją W licznych utrapieniach serca mego.
(20) Czyż z tobą sprzymierzy się sędzia niesprawiedliwy, Który wyrządza krzywdę pod pozorem prawa?
(21) Nastają na sprawiedliwego I krew niewinną potępiają.
(22) Lecz Pan jest twierdzą moją I Bóg mój skałą schronienia mego.
(23) On odpłaci im za niegodziwość, A z powodu złości wytraci ich; Wytraci ich Pan, Bóg nasz.