(1) Pieśń pouczająca. Asafowy. Słuchaj, ludu mój, nauki mojej, Nakłońcie uszu na słowa ust moich!
(2) Do przypowieści otworzę usta moje, Opowiem zagadkowe dzieje starodawne.
(3) Cośmy słyszeli i poznali, I co nam opowiadali ojcowie nasi,
(4) Tego nie zataimy przed synami ich, Lecz opowiemy przyszłemu pokoleniu: Chwalebne czyny Pana i moc jego Oraz cudowne dzieła, których dokonał.
(5) Związał Jakuba przykazaniami I ustanowił w Izraelu zakon, Który nadał ojcom naszym, Aby głosili go synom swoim,
(6) Aby poznało go następne pokolenie, A synowie, którzy się urodzą, Znów opowiadali go dzieciom swoim:
(7) Że mają pokładać nadzieję w Bogu I nie zapominać o dziełach Bożych, Lecz strzec przykazań jego;
(8) Żeby nie byli, jak ojcowie ich, Pokoleniem przekornym i niewiernym, Pokoleniem niestałego serca, Którego duch nie był wierny Bogu.
(9) Synowie Efraima, łucznicy, Uciekli w dniu boju.
(10) Nie strzegli przymierza Bożego, A według zakonu jego nie chcieli postępować.
(11) Zapomnieli o czynach jego I o cudownych dziełach, które im ukazał.
(12) Wobec ojców ich czynił cuda W ziemi egipskiej, na polach Soanu.
(13) Rozdzielił morze i przeprowadził ich, I ustawił wody jak wały.
(14) Prowadził ich za dnia w obłoku, A całą noc w blasku ognia.
(15) Rozłupał skały na pustyni I napoił ich obficie jakby głębiami wód.
(16) Sprawił, że strumienie trysnęły ze skały I wody spływały jak rzeki.
(17) Lecz oni dalej grzeszyli przeciwko niemu I buntowali się przeciwko Najwyższemu na pustyni.
(18) Kusili Boga w sercu swym, Żądając pokarmu według woli swojej.
(19) Mówili przeciwko Bogu tymi słowy: Czy może Bóg zastawić stół na pustyni?
(20) Oto uderzył w skałę I wody trysnęły, a rzeki popłynęły. Czy również będzie mógł dać chleb? Czy przygotuje mięso ludowi swemu?
(21) Przeto Pan, usłyszawszy to, uniósł się gniewem; Ogień zapłonął przeciwko Jakubowi, Także i gniew wybuchnął przeciwko Izraelowi,
(22) Że nie uwierzyli Bogu I nie zaufali zbawieniu jego.
(23) Rozkazał więc obłokom w górze I otworzył bramy niebios.
(24) Spuścił im, jak deszcz, mannę na pokarm I dał im zboże z niebios.
(25) Wszyscy jedli chleb anielski; Zesłał im żywności do syta.
(26) Wzbudził na niebie wiatr ze wschodu I przyniósł mocą swoją wiatr południowy.
(27) Spuścił na nich mięso jak proch, A ptactwo skrzydlate jak piasek morski.
(28) Padło ono pośród ich obozu, Wokół ich namiotów.
(29) Jedli i nasycili się bardzo; I dał im, czego pożądali.
(30) A gdy się nadal nie wyzbyli żądzy, Choć jeszcze pokarm był w ustach ich,
(31) Spadł na nich gniew Boży I pozabijał najznakomitszych wśród nich, A młodzież Izraela powalił.
(32) Mimo to nadal grzeszyli I nie uwierzyli cudownym dziełom jego.
(33) Przeto sprawił, że marnie dokonali dni swoich, A lat swoich w trwodze.
(34) Gdy ich zabijał, szukali go, Nawracali się i skwapliwie garnęli do Boga.
(35) Przypominali sobie, że Bóg jest ich skałą, Że Bóg Najwyższy jest odkupicielem ich.
(36) Schlebiali mu ustami, A językiem okłamywali go,
(37) Bo serce ich nie było szczere wobec niego I nie byli wierni jego przymierzu.
(38) On jednak, będąc miłosierny, Odpuszczał im winę i nie wytracił. Często powściągał swój gniew i nie zapłonął gwałtownością swoją.
(39) Pamiętał o tym, że są ciałem, Tchnieniem, które ulatuje i nie wraca.
(40) Ileż to razy buntowali się przeciwko niemu na pustyni I zasmucali go na pustkowiu!
(41) Ustawicznie kusili Boga I zasmucali Świętego Izraela.
(42) Nie pamiętali czynów jego ręki, Dnia, w którym wyzwolił ich od ciemiężcy,
(43) Gdy czynił w Egipcie znaki, A cuda swe na polach Soanu,
(44) Gdy przemienił w krew rzeki ich A potoki ich tak, że pić nie mogli.
(45) Zesłał na nich robactwo, które ich pożerało, I żaby, które ich trapiły;
(46) Wydał chrząszczom plony ich, A znój ich szarańczy.
(47) Zniszczył gradem winnice ich, A sykomory ich szronem.
(48) Wydał na pastwę gradu bydło ich, A stada ich błyskawicom.
(49) Spuścił na nich zapalczywość swego gniewu, Popędliwość, zaciekłość i utrapienie, Poczet aniołów zagłady.
(50) Dał upust gniewowi swemu, Nie ochronił od śmierci duszy ich, A życie ich wydał zarazie.
(51) Pobił wszystkich pierworodnych w Egipcie, Pierwociny tężyzny męskiej w namiotach Chama.
(52) Jak owce wyprowadził lud swój, A wiódł ich jak trzodę po pustyni.
(53) Prowadził ich bezpiecznie tak, że się nie lękali, A nieprzyjaciół ich przykryło morze!
(54) Przywiódł ich do swojej świętej ziemi, Do góry, którą nabyła prawica jego.
(55) Wypędził przed nimi narody, Wyznaczył sznurem ich dziedzictwo I osadził w namiotach ich plemiona izraelskie.
(56) Oni zaś kusili Boga i buntowali się przeciwko Najwyższemu, I nie strzegli przykazań jego,
(57) Lecz odstępowali i byli niewierni jak ojcowie ich; Zawiedli jak łuk obwisły.
(58) Rozgniewali go swoim bałwochwalstwem na wzgórzach, A bałwanami swymi wzbudzili jego zazdrość.
(59) Bóg usłyszał to, zapłonął gniewem I zupełnie odrzucił Izraela.
(60) Porzucił przybytek w Sylo, Namiot, w którym mieszkał wśród ludzi.
(61) Oddał w niewolę arkę przymierza I chwałę swoją w ręce wroga.
(62) Wydał lud swój na pastwę miecza I rozgniewał się na dziedzictwo swoje.
(63) Ogień pożarł młodzieńców jego, A dziewicom jego nie śpiewano pieśni weselnych.
(64) Kapłani jego padli od miecza, A wdowy jego nie opłakiwały zmarłych.
(65) Lecz Pan ocknął się jakby ze snu, Jak wojownik, który sobie podochocił winem.
(66) Uderzył na tyły wrogów swoich I okrył ich wieczną hańbą.
(67) Wzgardził namiotem Józefa, A plemienia Efraima nie wybrał,
(68) Lecz wybrał plemię Judy I górę Syjon, którą miłuje.
(69) Zbudował świątynię swoją jak wysokie niebo, Jak ziemię, którą ugruntował na wieki.
(70) Wybrał Dawida, sługę swego, Powołał go od trzód owiec.
(71) Przywiódł go do owiec karmiących, Aby pasł Jakuba, lud jego, I Izraela, dziedzictwo jego.
(72) I on pasł ich w prawości serca swego, I prowadził ich rozsądnie ręką swoją.