Księga Hioba

|1|2|3|4|5|6|7|8|9|10| |11|12|13 14|15|16 17|18|19|20| |21|22 |23|24|25|26|27|28|29|30| |31|32|33|34|35|36|37|38|39|40| 41|42

(1) Człowiek urodzony z niewiasty żyje krótko i jest pełen niepokoju.

(2) Wyrasta jak kwiat i więdnie; ucieka jak cień i nie ostaje się.

(3) Aleć jeszcze nad takim masz otwarte oczy i pozywasz mnie przed siebie na sąd.

(4) Jak może czysty pochodzić od nieczystego? Nie ma ani jednego.

(5) Gdy jednak jego dni są ustalone, a liczba jego miesięcy postanowiona u ciebie, gdy Ty wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć,

(6) Odwróć od niego swój wzrok, niech odpocznie, niech jak najemnik nacieszy się swoim dniem.

(7) Drzewo może mieć nadzieję; choć jest ścięte, znowu się odradza, a jego pędy rosną dalej,

(8) Chociaż jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień obumiera w prochu,

(9) To jednak, gdy poczuje wilgoć, puszcza pędy i gałęzie jak świeża sadzonka.

(10) Lecz gdy człowiek skona, leży bezwładny; a gdy człowiek wyzionie ducha, gdzie jest potem?

(11) Jak ubywa wód z morza, jak strumień opada i wysycha,

(12) Tak człowiek, gdy się położy, nie wstanie; dopóki niebo nie przeminie, nie ocuci się i nie obudzi się ze swojego snu.

(13) Obyś mnie ukrył w krainie umarłych, schował mnie, aż uśmierzy się twój gniew, wyznaczył mi kres, a potem wspomniał na mnie!

(14) Gdy człowiek umiera, czy znowu ożyje? Przez wszystkie dni mojej służby będę oczekiwał, aż nadejdzie zmiana.

(15) Wtedy będziesz wołał, a ja ci odpowiem, będziesz tęsknił za tworem swoich rąk.

(16) Lecz teraz liczysz moje kroki, pilnujesz mojego grzechu.

(17) Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, a moja wina powleczona barwą.

(18) Zaprawdę, jak obsuwająca się góra pęka, a skała przesuwa się ze swego miejsca,

(19) Jak woda drąży kamienie, a ulewa spłukuje glebę, tak Ty wniwecz obracasz nadzieję człowieka.

(20) Bierzesz na zawsze nad nim górę i odchodzi; zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go.

(21) Jego dzieci zdobywają szacunek lecz on o tym nie wie; gdy żyją w poniżeniu, on na to nie zważa.

(22) Dopóki ma ciało, odczuwa ból, dopóki jest w nim tchnienie, smuci się.

Poprzedni rozdział

Góra

Następny rozdział

 Strona główna