(1) A gdy się przybliżali do Jerozolimy, do Betfage i do Betanii, do Góry Oliwnej, posłał dwu z uczniów swoich
(2) I rzekł im: Idźcie do wioski, która jest przed wami, a zaraz przy wejściu do niej znajdziecie oślę uwiązane, na którym jeszcze nikt z ludzi nie siedział; odwiążcie je i przyprowadźcie.
(3) A jeśliby ktoś wam rzekł: Cóż to czynicie? Powiedzcie: Pan go potrzebuje. I zaraz je tutaj z powrotem odeśle.
(4) Poszli więc i znaleźli oślę uwiązane u wrót, na zewnątrz, przy drodze, i odwiązali je.
(5) A niektórzy z tych, co tam stali, mówili do nich: Cóż to czynicie, że odwiązujecie oślę?
(6) A oni odpowiedzieli, jak mi rozkazał Isus; i tamci pozwolili im odejść.
(7) I przyprowadzili oślę do Isusa, i włożyli na nie szaty swoje, a On usiadł na nim.
(8) Wielu zaś słało na drodze szaty swoje, a inni gałęzie, obcięte z drzew polnych.
(9) A ci, którzy szli przed nim i którzy szli za nim, wołali: Wybaw nas! Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Pańskim!
(10) Błogosławione Królestwo ojca naszego Dawida, które nadchodzi! Zbawienie na wysokościach!
(11) I wszedł do Jerozolimy, do świątyni, obejrzał wszystko, a że już była późna godzina, wyszedł z dwunastoma do Betanii.
(12) A nazajutrz, gdy wyszli z Betanii, poczuł głód.
(13) I ujrzawszy z daleka drzewo figowe pokryte liśćmi, podszedł, by zobaczyć, czy może czegoś na nim nie znajdzie, ale gdy się zbliżył do niego, nie znalazł nic poza liśćmi, nie była to bowiem pora na figi.
(14) A odezwawszy się, rzekł do niego: Niechaj nikt na wieki z ciebie owocu nie jada. I słyszeli to uczniowie jego.
(15) I przyszli do Jerozolimy. A gdy wszedł do świątyni, począł wyganiać tych, co sprzedawali i kupowali w świątyni, i wywrócił stoły wekslarzy oraz ławy sprzedawców gołębi.
(16) I nie pozwolił, żeby ktoś choćby naczynie przeniósł przez świątynię.
(17) I nauczał, mówiąc im: Czyż nie jest napisane: Dom mój będzie przez wszystkie narody nazywany domem modlitwy? A wy uczyniliście zań jaskinię zbójców.
(18) I słyszeli to arcykapłani i uczeni w Piśmie, i szukali sposobu, jak by go stracić; bo się go bali, gdyż cały lud zdumiewał się nad nauką jego.
(19) A gdy nastał wieczór, wyszli poza miasto.
(20) A przechodząc rano ujrzeli drzewo figowe, uschłe od korzeni.
(21) I wspomniał Piotr, i rzekł do niego: Mistrzu, oto drzewo figowe, które przekląłeś, uschło.
(22) A Isus, odpowiadając, rzekł im: Miejcie wiarę w Boga!
(23) Zaprawdę powiadam wam: Ktokolwiek by rzekł tej górze: Wznieś się i rzuć się w morze, a nie wątpiłby w sercu swoim, lecz wierzył, że stanie się to, co mówi, spełni mu się.
(24) Dlatego powiadam wam: Wszystko, o cokolwiek byście się modlili i prosili, tylko wierzcie, że otrzymacie, a spełni się wam.
(25) A gdy stoicie i zanosicie modlitwy, odpuszczajcie, jeśli macie coś przeciwko komu, aby i Ojciec wasz, który jest w niebie, odpuścił wam wasze przewinienia.
(26) Bo jeśli wy nie odpuścicie, i Ojciec wasz, który jest w niebie, nie odpuści przewinień waszych.
(27) I przyszli do Jerozolimy. A gdy się przechadzał po świątyni, przystąpili do niego arcykapłani i uczeni w Piśmie, i starsi.
(28) I mówili do niego: Jaką mocą to czynisz? Albo kto ci dał tę moc, abyś to czynił?
(29) A Isus odrzekł im: Zapytam i Ja was o jedną rzecz; odpowiedzcie mi na to, a wówczas i Ja wam powiem, jaką mocą to czynię.
(30) Chrzest Jana był z nieba czy od ludzi? Odpowiedzcie mi.
(31) A oni rozważali to między sobą, mówiąc: Jeśli powiemy: Z nieba, rzeknie: Czemuście mu tedy nie uwierzyli?
(32) Lecz czy mamy powiedzieć: Z ludzi? Bali się ludu. Albowiem wszyscy mieli Jana za prawdziwego proroka.
(33) I odpowiadając Isusowi, rzekli: Nie wiemy. A Isus im rzekł: To i Ja wam nie powiem, jaką mocą to czynię.